Ponad cztery tysiące lat temu Bóg objawił się Abrahamowi w Mezopotamii, mówiąc do niego: „Wyjdź z twojej ziemi rodzinnej i z domu twego ojca do kraju, który ci ukażę. Uczynię bowiem z ciebie wielki naród”. Abraham posłuchał Boga i udał się do Kanaanu, Ziemi Obiecanej, gdzie żył ze swoim synem Izaakiem i wnukiem Jakubem, który później otrzymał imię Izrael.
Z powodu głodu panującego w Kanaanie Izrael wraz ze swoimi 12 synami wyruszył do Egiptu; tam rozmnożyli się, tworząc ogromny naród. Egipcjanie czuli się zagrożeni przez potężny lud Izraela żyjący pośród nich, dlatego zniewalali ich i ciemiężyli. Po 430 latach w Egipcie Izraelici zostali wyprowadzeni z niewoli przez Mojżesza, przekroczyli Morze Czerwone i udali się do Arabii, gdzie na Górze Synaj Bóg przekazał im swoje prawa.
Pokolenie Izraelitów, którzy opuścili Egipt wraz z Mojżeszem, nie miało prawa wstępu do Ziemi Obiecanej z powodu niewystarczającej wiary w Boga. Musieli błądzić po pustyni przez 40 lat, aż wyrosło nowe pokolenie, które ufało Bogu i razem z Jozuem wkroczyło do Ziemi Obiecanej.
Przez około 400 lat sędziowie rządzili dwunastoma plemionami Izraela zgodnie z prawem mojżeszowym. Kiedy zapragnęli mieć króla, jak wszystkie inne narody, Bóg wyznaczył Saula. Saul rządził nimi przez 40 lat, po nim był król Dawid, który rządził przez 40 lat, a następnie Salomon, syn Dawida, który rządził przez 40 lat. W czasie rządów Salomona królestwo Izraela przeżywało największy rozkwit, wybudowano pierwszą świątynię, ale ponieważ będąc już w podeszłym wieku Salomon odwrócił się od Boga, Pan powiedział mu, że jego syn nie będzie rządził dziesięcioma spośród jego plemion.
Po śmierci Salomona królestwo Izraela zostało podzielone, a dziesięcioma północnymi plemionami władali kolejno źli królowie, którzy nie pochodzili od Dawida i Salomona. Królestwo północne zachowało nazwę Izrael i w końcu na swoją stolicę wybrało Samarię. Południowe znane było jako Królestwo Judy, miało swoją stolicę w Jerozolimie, a rządzili nim potomkowie Dawida. Od 16 rozdziału Drugiej Księgi Królewskiej mieszkańcy południowego królestwa byli nazywani Judejczykami, od nazwy Królestwa Judy. Stąd również wzięło się późniejsze określenie „Żydzi”.
Nikczemny lud północnego królestwa Izraela został podbity i wielu ludzi trafiło do niewoli asyryjskiej. Pozostali przy życiu Izraelici wymieszali się z napływającymi narodami pogańskimi, które przejęły te tereny we władanie. Ci ludzie byli później znani jako Samarytanie, a dziesięć plemion północnego Izraela już nigdy nie stworzyło jednego narodu.
Południowe Królestwo Judy w końcu trafiło do niewoli babilońskiej, będącej karą za służenie innym bogom, świątynia została zniszczona. Jednak po 70 latach Judejczycy powrócili do Judy, odbudowali świątynię w Jerozolimie i wciąż rządzili nimi królowie wywodzący się od Dawida.
W czasach Chrystusa tereny zamieszkałe przez naród Judy były już znane jako Judea i znajdowały się pod panowaniem rzymskim. Jezus Chrystus i Jego apostołowie głosili Ewangelię w całej Judei, szukając zagubionych owieczek z domu Izraela. Po trzech i pół roku działalności Jezusa Judejczycy wyrzekli się Go jako swojego Mesjasza i przekonali rzymskiego gubernatora, aby Go ukrzyżował. Po trzech dniach Jezus zmartwychwstał i pokazał się żywy swoim uczniom, po czym wstąpił do nieba i zasiadł po prawicy Ojca Niebieskiego.
Na krótko przed ukrzyżowaniem Jezus przepowiedział, że Jerozolima będzie ukarana za to, że Go odrzuciła: miasto spłonie, świątynia zostanie zniszczona, a Żydzi trafią w niewolę do innych narodów. Przepowiednia ta spełniła się w Roku Pańskim 70, kiedy to przyszły cesarz Tytus podbił Jerozolimę. Przez ponad 1800 lat Żydzi byli rozproszeni po wszystkich krajach.
Aż w 1948 roku wydarzyła się rzecz niemożliwa. Powstało państwo Izrael, a Żydzi po raz kolejny otrzymali Ziemię Obiecaną. Wielu chrześcijan uznało to za cud i Boże błogosławieństwo, ale czy naprawdę było to błogosławieństwem? A może zadziałały tu mroczniejsze siły? Na te pytania odpowie nasz film.
